جواد رزوینی
هر سال با فرارسیدن ماه مبارک رمضان شاهد بیان برخی صحبتها و حرفها در مورد اهمیت و جایگاه این ماه و فواید روزهداری و لزوم استفاده از برکات این ماه هستیم. مواردی که بسیار تکرار شدهاند و تقریباً همه ما از آن آگاه هستیم. اما صحبت و نکته اصلی در اینجاست که تا چهحد به این موارد اعتقاد داشته و مهمتر از آن، بدان عمل میکنیم. مثلاً یکی از مواردی که بیان میکنیم، انگیزه ما از روزهداری برای همدردی با ضعفا و گرسنگان! است. اما آیا واقعاً چنین است؟ بهقول یک نفر که در یکی از کانالهای شبکههای مجازی نوشته بود:« کدام مستمند، کدام کودک خیابانی، کدام زن بیپناه، صبح بیدار میشود، پای سفرهای هفتادرنگ مینشیند و تا خرخره میخورد و بعد تا غروب در خنکی کولر میخوابد و هنگام افطار باز بساط غذای رنگارنگ پهن میکند؟ گرسنگیکشیدن من و تو کدام گرسنه را سیر میکند؟» یا مسأله سفرههای افطاری رنگینی که برخی از ما بانی آن هستیم و به آن افتخار هم میکنیم، اما در آن مسائلی چون چشم و همچشمی و اسراف و… که ناپسند است، در آن بسیار به چشم میخورد. با کدامیک از موازین دینی و انسانی و اخلاقی سازگار است؟ آیا ما حاضریم در دعوتیهای خویش، برای افطاری، سفرههای ساده را برپا کنیم و یا اگر برای افطار از طرف شخصی دعوت هستیم، حاضر به نشستن بر سر سفرههای ساده باشیم.
متأسفانه باید گفت، برای بخشی از ما روزهداری فقط در گرسنگی و تشنگی آن خلاصه شده است که تازه بابت این گرسنگی و تشنگی، نیز بهقول معروف از زمین و زمان طلبکاریم و بهواسطه آن خود را مجاز به برخی کارهای ناپسند و حتی متأسفانه گناهانی مانند اسراف و… میدانیم.
در کنار آن نیز برخی از ماهم اگر برخی عادات خوب و پسندیده را بهواسطه این ماه پیشه میکنیم، آن را فقط و فقط منوط به همین ماه خاص میکنیم و بعد از آن این عادات پسندیده را کنار میگذاریم و به همان روال سابق پیش از ماه رمضان عمل میکنیم. گویی که این ماه مبارک و عبادات و برخی سختیها و… آن هیچ تأثیری در روال زندگی ما نداشته است و یا اگر داشته بسیار محدود بوده است. كاش امسال ماه رمضان برخی از ما« مهربانتر» شویم و بيشتر به نيازمندان کمک كنیم؛ كاش برخی از ما بدانیم، دستانی که کمک میکنند، پاکترند از لبهایی که دعا میکنند… و ای کاش سعی کنیم روزهدار واقعی آنچنان که باید باشد، باشیم و روزهداری ما فقط گرسنگی و تشنگی و ضعف ناشی از آن نباشد.